چرا گوشی‌های اندرویدی برای اجرای برنامه‌ها به رم بیش‌تری نسبت به گوشی‌های اپل نیاز دارند؟

یکی از سوالاتی که ممکن است ذهن کاربران گوشی‌های هوشمند و حتی خود شما را به خود مشغول کرده باشد این است که چرا گوشی مانند آیفون می‌تواند برنامه‌ها را با استفاده از یک گیگابایت رم راحت و روان اجرا کند در حالی‌که گوشی‌های اندرویدی به 2 و یا حتی 3 گیگابایت رم نیز تجهیز شده‌اند تا بتوانند برنامه‌ها را راحت و روان اجرا کنند.


پاسخ آن است که اندروید برای استفاده از برنامه‌ها از جاوا بهره می‌برد. جاوا از فرایندی به نام Garbage Collection بهره می‌برد که این قابلیت، هنگامی که کاربر اندروید یک برنامه را می‌بندد به بازیابی حافظه اقدام می‌کند.

اما مشکل اینجاست که این فرایند به چهار تا هشت برابر حافظه بیش‌تری برای اجرای سریع‌تر برنامه‌ها نیاز دارد. اگر این میزان حافظه در دسترس نباشد، انجام کارها نیز با سرعت کمتری صورت خواهد پذیرفت. در عین حال از آنجایی‌که سیستم عامل iOS از این قابلیت استفاده نمی‌کند، اپل می‌تواند با بهره‌گیری از یک گیگابایت رم در آیفون کارایی مشابه و یا حتی برتر از گوشی‌های اندرویدی ارائه دهد.

هسته iOS همان داروین سیستم عامل مکینتاش است که کمی سبک شده، هسته اندروید هم همان لینوکس کرنل معروف است که اختصاصی سازی شده است و همین جا است که مهمترین اختلاف این دو سیستم عامل خودش را نشان می‌دهد.

سیستم عامل ابزارهای موبایل مانند هر سیستم عاملی دیگری در اصل وظیفه مدیریت درخواست‌های برنامه‌ها و درخواستهای کاربر و هماهنگ سازی اختصاص منابع سخت افزاری را دارد.


iOS بر خلاف اندروید برنامه‌ها را به صورت بومی Native اجرا می‌کند، اما اندروید برنامه‌ها را در بستر نرم افزاری Framework به اجرا در می‌آورد. و این همان ضعف اندروید به حساب می‌آید. به طوری که اجرای برنامه‌ها به صورت اجرا در بستر نرم افزاری میزان مصرف منابع سخت افزاری را بالا می‌برد و به همین دلیل است که عمر باطری اندرویدها کمتر از iOS است و دیگر اینکه از نظر سخت افزاری، iOS سرعت عملکردی بالاتری را نشان می‌دهد.

این موضوع باعث شده تا در زمینه بهینه بودن سیستم عامل در مصرف انرژی و به کارگیری و مدیریت منابع سخت افزاری iOS از رقیب خود کاملا جلو بیفتد.